Een gepasseerd stationnetje.

Ik probeer mijn (onze) ervaringen te zetten in de theorie van de 21 ste eeuw. Mijn theorie van de 21 ste eeuw. Een stukje zoals Cornelisse die verwoord ingebed in de theorie dat een mens meer is dan intelligentie. Ingebed zoals Legoretta zijn inspiratie ziet als vanzelf ontstaan laten door intuïtie, en teruggebracht tot elementen als, licht, spanning, water, et centra. Samengevoegd met de laatste onderzoeken op gebied van intelligentie en hersenonderzoek.

De werkelijkheid bestaat voor een mens niet uit feiten maar uit mogelijkheden, die door de verborgen logica van menselijk verlangen is aangestuurd. Communicatie is wezenlijk non-verbaal want communicatie werkt met beelden van wat mens zijn is en kan zijn en niet met woorden. En zo kom ik bij mijn huis, wat meer is dan een beeld of een woonruimte of een compositie. Als Ricardo zegt: “Live as architecture”. Zeg ik: “Life is architecture”.

We nemen alleen informatie op als het past in ons eigen model dat we hebben gekozen van onszelf. Voor mij betekent dit huis een punt in mijn leven, waarin ik hard heb gewerkt om mijn beroep te begrijpen, om te begrijpen hoe een mens leert en waarom het ene kind wel succes heeft en het andere niet. En hoe je processen kunt omdraaien om te komen tot een eigen geaccepteerd mens model. Een punt waarop ik zeg met de mogelijkheden die ons in de 21 ste eeuw worden geboden ga ik aan het werk, en niet met verouderde denkbeelden en oplossingsmethoden die ons als mens in de komende eeuw alleen in de weg zullen staan.

Leren betekent voor een mens de omgeving verkennen en veranderen. En zo ontmoeten individu en maatschappij elkaar. Leren komt van binnen uit niet van buiten tot ons (zoals we tot nu toe dachten). Als we ons eigen unieke zelf als mens accepteren is het beestje wakker in ons. We zijn dan niet meer in te tomen in de drift van onze nieuwsgierigheid. De zelfstudie van ons leren is de meest fundamentele menselijke drift. De mens volgt zijn eigen spoor, dat verborgen al aanwezig is als een vingerafdruk, uniek voor ieder mens door aanleg en culturele omgeving die voor elk mens verschillend is.

Op mijn weg om “mijn huis” te bouwen ben ik op zoek gegaan. Met steeds grotere verbazing kwam ik bij de vraag. Hoe kom je tot iets hoe schep je iets? Hoe ontstaan nieuwe vormen, vormen die passen bij mij, mijn tijd de tijd waarin ik nu leef. Dat is wat ik wilde! Iets nieuws scheppen! Uit mijzelf iets scheppen, wat zich niet aan regels, regelgeving of normen zou hoeven te houden. Een schepping die mijn werk, mijn filosofie, mijn leven, zou omzetten tot een communicatieve vorm, waarin ik zou willen wonen.

Warempel